Διαφορετικότητα: ο μοναδικός εαυτός μου!

Η πολύπλοκη ανθρώπινη ύπαρξη είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε ιδιαίτερο γνώρισμά της να συμβάλλει στην επιβίωση, την εξέλιξη, και βέβαια στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ατόμου. Η διαφορετικότητα, αυτή, είναι ένα δώρο που θα έπρεπε να τιμάται και να εκτιμάται.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε να εντείνονται οι συζητήσεις γύρω από την πολυμορφία και τη μοναδικότητα, σαν οι άνθρωποι να ξυπνούν από ένα λήθαργο εθελοτυφλίας και να συναισθάνονται την ανάγκη της αποδοχής του πλησίον. Οι διαφορετικές αξίες, οι στάσεις ζωής, τα πιστεύω ήταν πάντα ποικίλα, όπως και το χρώμα του δέρματος, η μόρφωση, η σεξουαλική ταυτότητα και τόσα άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που κάνουν μοναδικό τον κάθε άνθρωπο. Ακόμα, δε, η φύση η ίδια διαφέρει από τόπο σε τόπο, από μέρα σε μέρα, από ανθό σε ανθό. Γιατί άραγε η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων μάς μοιάζει τόσο εκκεντρική; Και τελικά, η ανάγκη που προκύπτει εσωτερικά είναι η ανάγκη της αποδο-χής ή του σεβασμού προς τις επιλογές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του άλλου;

Οι νέες τάσεις της κοινωνίας τείνουν υπέρ της αποδοχής, η οποία, όμως, τουλάχιστον εννοιολογικά, συνεπάγεται την επιδοκιμασία του ενός προς τον άλλο. Πρακτικά, δηλαδή, ζητούμε από τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα πιστεύω τους και να ενστερνιστούν τα άκρως αντίθετα, ώστε να σεβαστούν την έννοια της συμπερίληψης. Η λέξη κλειδί όμως είναι «σεβασμός». Η αποδοχή της διαφορετικότητας απαιτεί από τον καθένα να διαθέτει εκείνα τα εφόδια που θα τον κάνουν ανοιχτόμυαλο και δεκτικό. Ο σεβασμός, αντίθετα, προϋποθέτει την ύπαρξη της αγάπης, της συμπόνοιας, της κατανόησης, χαρακτηριστικά που βρίσκουμε συχνότερα στους ανθρώπους κάθε ηλικίας, χρώματος, φυλής, κοινωνικού υπόβαθρου και ομάδας. Δεν χρειάζεται κόπο για να μεταδοθεί και να αποκτηθεί, είναι μια αξία που διδάσκεται αποτελεσματικότερα δια της μίμησης, αρχικά από την οικογένεια και εν συνεχεία από την κοινωνία. Σε ένα μικρό παιδί, επί παραδείγματι, δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις τι είναι ο σεβασμός, αλλά μπορείς να του δείξεις. Έτσι, μια κοινωνία που εμπνέεται και οδηγείται από τον σεβασμό δεν θα γνωρίσει ποτέ ξανά ασεβή μέλη.

Ο σεβασμός είναι η απόδειξη του μεγαλείου της ψυχής, είναι ο συνοδοιπόρος μας στο δρόμο για την ελευθερία, την ομόνοια και την αδελφοσύνη. Σέβομαι αυτό που είναι και πιστεύει ο συνάνθρωπος, δεν σημαίνει επικροτώ, αλλά παρέχω την ελευθερία στον διπλανό μου να ζει με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς είναι. Συνεπάγεται, δε, την εκτίμηση προς την αξία της ανθρώπινης ζωής, της ειρήνης και του ευ ζην. Μόνο με τη διάδοση της αξίας του σεβασμού θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ψυχική και σωματική υγεία, την πρόοδο της κοινωνίας και την εξύψωση του πολιτισμού.

Ο Ρωμαίος κωμωδιογράφος Τερέντιος, συνόψισε σε ένα μόνο απόφθεγμα την σημασία της συμπερίληψης και του σεβασμού στη μοναδικότητα των ανθρώπων: “homo sum, humani nihil a me alienum puto” δηλαδή, άνθρωπος είμαι, τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο. Όπως για κάθε δέντρο, όλα του τα λουλούδια του είναι οικεία, έτσι και στη γενεαλογία του ανθρώπου που διακλαδώνεται και άλλοτε ανθίζει, άλλοτε μαραίνεται, ανά τους αιώνες, καθένας αξίζει να είναι ξεχωριστός και να απολαμβάνει του σεβασμού των συνανθρώπων του.