Το αέναο ταξίδι αναζήτησης του (αυτο)σεβασμού

Δε χρειάζεται να «φωνάζεις» το ποιος
είσαι, αλλά να πορεύεσαι με σεβασμό.
Προσπάθησε να μάθεις, να παρατηρείς,
να ακούς, να αντιλαμβάνεσαι,
να συναισθάνεσαι… να μπαίνεις
στη θέση του άλλου.

Κωνσταντίνα Λεμονιά

«Αγάπησε τον εαυτό σου και θα είναι το ξεκίνημα ενός ισόβιου ειδυλλίου»
Όσκαρ Ουάιλντ

Έχεις βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με κακές επιλογές, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές ή μέσα σε τοξικές σχέσεις; Έχεις ποτέ αναρωτηθεί πώς κατέληξες συναισθηματικά καταπιεσμένος, αποδεχόμενος επιθυμίες άλλων, αναθεωρώντας τα προσωπικά σου όρια και παραλείποντας τις δικές σου ανάγκες και επιδιώξεις; Έχεις νιώσει ότι γίνεσαι κάποιος άλλος χωρίς να τιμάς τον ίδιο σου τον εαυτό;

Μπορεί η απάντηση να είναι θετική στις παραπάνω ερωτήσεις, μπορεί και όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να καταφέρεις να απαντήσεις, οφείλεις να στραφείς στον ίδιο σου τον εαυτό, κάνοντας κάποιου είδους ενδοσκόπηση, τελικά τον έχεις σεβαστεί ή όχι; Τι σημαίνει όμως αυτό; Ο σεβασμός αποτελεί θέμα παιδείας και εσωτερικής ισορροπίας. Σέβομαι τον εαυτό μου σημαίνει τον φροντίζω, θέτοντας τα προσωπικά μου όρια, αναδεικνύοντας τις δεξιότητές μου, κατανοώντας τις δικές μου αδυναμίες, χτίζο-ντας την αυτοεκτίμησή μου. Το ταξίδι στην κατάκτηση του αυτοσεβασμού δεν συνιστά εύκολη διαδικασία, ούτε είναι ίδιο για όλους. Δεν υπάρχουν κανόνες και μαθήματα για να ακολουθήσεις «κατά γράμ-μα»… Ο καθένας μας έχει τη μοναδική του πυξίδα, που τον οδηγεί άλλοτε πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό και άλλοτε τον απομακρύνει. Κάποιοι φοβούμενοι να κάνουν αυτή την επιλογή συνειδητής αναζήτησης του εαυτού τους, δεν αποδέχονται τα πάθη τους, τις ανασφάλειές τους και στέκονται σαν παθητικοί και αδρανείς θεατές, φυλακισμένοι σε αυταπάτες και παράπονα, περιμένοντας μια δραστική αλλαγή στη ζωή τους… γεγονός ολότελα απίθανο.

Αντίθετα, όσοι αναγνωρίζουν την ελευθερία που τους έχει δοθεί, με την απαλλαγή των ανησυχιών τους και την αποδοχή του εαυτού τους, έχουν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν τον εσωτερικό σεβασμό που τους διαφοροποιεί από τους υπολοίπους και τους ξεχωρίζει σε έναν κόσμο χαοτικό και απάνθρωπο.

Ο αυτοσεβασμός είναι αλληλένδετος με τον σεβασμό για τον συνάνθρωπο. Ο ένας είναι καθρέπτης του άλλου. Για να οριοθετήσεις τους γύρω σου, πρέπει να οριοθετήσεις τον εαυτό σου. Όταν δεν σέβε-σαι τους γύρω σου, βυθίζεσαι σε ανασφάλειες, συναισθηματικές αγκυλώσεις, φοβίες, ναρκισσιστικές συμπεριφορές, «φωνάζοντας» ότι είσαι ανώτερος. «Μικραίνεις» τον διπλανό σου, τον συνάνθρωπό σου, αποκτώντας μεγαλύτερη υπόσταση, μη αποδεχόμενος τη διαφορετικότητα ή τη βοήθεια του άλλου. Έτσι, εστιάζεις αποκλειστικά στο ατομικό συμφέρον, χωρίς να υπάρχει μια δόση κατανόησης, μια δόση συμπόνιας… μια δόση ενσυναίσθησης.

Και όμως, δε χρειάζεται να «φωνάζεις» το ποιος είσαι, αλλά χρειάζεται να πορεύεσαι με σεβασμό. Προσπάθησε να μάθεις, να παρατηρείς, να ακούς, να αντιλαμβάνεσαι, να συναισθάνεσαι… να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Ο Τσάρλι Τσάπλιν, γνωστός κωμικός, είχε πει: Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε σεβασμό.